ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ: Το Νοέμβριο του ΄73 δεν υπήρχε Χούντα. Από πολύ πριν είχαν παραιτηθεί όλοι οι συνταγματάρχες, είχαν αποσυρθεί, η Κυβέρνηση είχε ανατεθεί σε πολιτικά πρόσωπα με πρωθυπουργό το Σπύρο Μαρκεζίνη και θα γίνονταν εκλογές το Φεβρουάριο του ΄74.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1973 τελούσε κανονικά υπό στρατιωτική δικτατορία. Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη δεν αποτελούσε δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά ήταν διορισμένη χωρίς πραγματική εξουσία. Ο Παπαδόπουλος όχι μόνο δεν είχε αποσυρθεί, αλλά είχε συγκεντρώσει ακόμη περισσότερες εξουσίες στα χέρια του. Η Χούντα κρατούσε τον απόλυτο έλεγχο και ήταν υπεύθυνη της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός έχει ειπωθεί πολλές φορές από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, ο οποίος από τη δεκαετία του 1960 συνδέθηκε με οργανώσεις της ακροδεξιάς, ενώ κατά την περίοδο της χούντας υποστήριξε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Προσπάθησε κατά καιρούς να αναμειχτεί με την πολιτική, ή να επηρεάσει την ατζέντα της άκρας δεξιάς, χωρίς όμως σημαντική απήχηση στο ευρύ κοινό. Παρότι δεν απέκτησε μαζική επιρροή, παραμένει αναφορά για ακραίους ιδεολογικούς κύκλους στην Ελλάδα.
Την περίοδο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η Ελλάδα βρισκόταν υπό στρατιωτική δικτατορία ήδη από τον Απρίλιο του 1967. Ο Παπαδόπουλος είχε επιχειρήσει μια περιορισμένη “φιλελευθεροποίηση” με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη το 1973, ωστόσο η εξουσία παρέμενε απόλυτα στα χέρια των στρατιωτικών και των μηχανισμών ασφαλείας. Η κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη (Οκτώβριος – Νοέμβριος 1973) αντικατέστησε την προηγούμενη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου, όταν ο τελευταίος ανέλαβε (επί της ουσίας το απέδωσε στον εαυτό του) το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Βασικότερος σκοπός της ήταν η διαφύλαξη του στρατού ως ενός αυτόνομου, κυρίαρχου και καθοριστικού κέντρου εξουσίας μέσα στην κατ’ επίφασιν δημοκρατία που θα εξασφάλιζε η λειτουργία της Βουλής και άρα η αντιπροσώπευση του λαού στην πολιτική διαδικασία. Μετά από 49 ημέρες στη διακυβέρνηση της χώρας, η κυβέρνηση Μαρκεζίνη και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, θα ανατραπούν από τον έτερο ισχυρό άντρα της Χούντας, τον ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη.
Ο Σωτήρης Ριζάς, διευθυντής ερευνών στο Κέντρο Ερευνας Ιστορίας Νεώτερου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών, περιγράφει την κορύφωση της ισχύος του Γεωργίου Παπαδόπουλου την περίοδο 1973, δείχνοντας ότι ο αρχηγός της Χούντας απέκτησε ακόμη μεγαλύτερες, σχεδόν απόλυτες εξουσίες μετά την καταστολή του Κινήματος του Ναυτικού και την πολιτειακή μεταβολή εκείνου του καλοκαιριού.
Παρότι το καθεστώς επιδίωκε να εμφανίσει την εξέλιξη ως οργανωμένη μετάβαση σε μια “ελεγχόμενη δημοκρατία”, στην πράξη ο Παπαδόπουλος συγκέντρωσε στα χέρια του εξουσίες πολύ πέρα από κάθε δημοκρατικό πλαίσιο και πολύ ισχυρότερες από εκείνες που διέθετε ως επικεφαλής της δικτατορίας πριν το 1973. Η διάλυση του Κινήματος του Ναυτικού και η δημόσια αποκάλυψή του λειτούργησαν ως αφετηρία. Η ηγεσία της δικτατορίας αξιοποίησε το γεγονός για να καταργήσει τη βασιλεία, να ακυρώσει το ενδεχόμενο επανασύνδεσης της νομιμότητας με το Στέμμα και να επιβάλει ένα νέο συνταγματικό καθεστώς προσαρμοσμένο στις προσωπικές φιλοδοξίες του Παπαδόπουλου. Με τη συντακτική πράξη της 1ης Ιουνίου 1973 ο ίδιος αυτοαναγορεύεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας για οκταετή περίοδο χωρίς αντίπαλο, ενώ το νέο συνταγματικό σχέδιο που εγκρίθηκε στο ελεγχόμενο δημοψήφισμα του Ιουλίου του έδινε θεσμικά εργαλεία άμεσης κυριαρχίας πάνω στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία.
Έτσι, την περίοδο μεταξύ Ιουνίου και Νοεμβρίου 1973 ο Παπαδόπουλος δεν ήταν απλώς ο επικεφαλής ενός στρατιωτικού καθεστώτος. Είχε μετεξελιχθεί σε αυταρχικό αρχηγό ενός προεδρικού συστήματος εντάσσοντας σε αυτό και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, που διατηρούσε όλα τα χαρακτηριστικά της δικτατορίας και επιπλέον θεσμοθετούσε τον άμεσο έλεγχο του κράτους από τον ίδιο.
Συνεπώς, η Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1973 τελούσε κανονικά υπό στρατιωτική δικτατορία. Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη δεν αποτελούσε δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά ήταν διορισμένη χωρίς πραγματική εξουσία. Ο Παπαδόπουλος όχι μόνο δεν είχε αποσυρθεί, αλλά είχε συγκεντρώσει ακόμη περισσότερες εξουσίες στα χέρια του. Η Χούντα κρατούσε τον απόλυτο έλεγχο και ήταν υπεύθυνη της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.