Καρκινοπαθείς και αδίστακτοι έμποροι ελπίδας – Ο κομπογιαννιτισμός στην Ελλάδα

You are currently viewing Καρκινοπαθείς και αδίστακτοι έμποροι ελπίδας – Ο κομπογιαννιτισμός στην Ελλάδα

Το εμπόριο ελπίδας, ειδικά πάνω σε θέματα υγείας, είναι μια από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις παγκοσμίως. Σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε αφασία λόγω έλλειψης “άρτου”, αλλά υπερπροσφοράς “θεαμάτων”, ευδοκιμούν διάφοροι επιτήδειοι που γνωρίζουν μέρες δόξης εξαιτίας της αδιαφορίας ή της ανυπαρξίας ελεγκτικών μηχανισμών, εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο.

Εντελώς τυχαία, ανακαλύψαμε πρόσφατα μερικούς ακόμη εμπόρους ελπίδας, όταν γκουγκλάρωντας τη φράση “θεραπεία καρκίνου”, είδαμε το κάτωθι:

Η δεύτερη περίπτωση (ortf.eu), δεν είναι άλλη από τον γνωστό “Ροδόκηπο των Φιλοσόφων”, μια αυτοαποκαλούμενη αστική, μη κερδοσκοπική εταιρία με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Υπό την αιγίδα τους, λειτουργεί και η Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα. Ένας αχταρμάς εσωτερισμού, αποκρυφισμού και μυστικισμού και κυρίως παραλογισμού που είχαμε αναλύσει παλιότερα, όπως μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ και εδώ.

Η πρώτη περίπτωση όμως, είναι “καινούργιο φρούτο”. Πρόκειται για μια επιχείρηση με έδρα τη Βουλγαρία, που προωθεί ένα συμπλήρωμα διατροφής ως φάρμακο για το καρκίνο.

 

Οι συγκεκριμένοι έμποροι ελπίδας, πωλούν ένα σκεύασμα που όπως ισχυρίζονται προέρχεται από τη Τσεχία και τις ΗΠΑ, έναντι ενός διόλου ευκαταφρόνητου ποσού.

Αυτό που δεν αναφέρουν, είναι πως το προϊόν δεν έχει δοκιμαστεί πουθενά στο κόσμο ως φάρμακο κατά του καρκίνου. Θα πρέπει δηλαδή να το αγοράσουμε, να εμπιστευτούμε το λόγο τους και να περιμένουμε να θεραπευτούμε.

Στα ψιλά γράμματα βέβαια, μας λένε ότι το προϊόν δεν είναι φαρμακευτικό, σε αντίθεση με την αρχική παρουσίαση, όπου υπόσχονται θεραπεία και/ή πρόληψη.

Η απάτη είναι προφανέστατη.

Υπάρχει ελπίδα;

Η απάντηση, σύμφωνα με την εμπειρία μας, είναι ξεκάθαρη: Όχι! Από τη στιγμή που το εμπόριο ελπίδας, λειτουργεί πολλές φορές με την ανοχή και την “άδεια” επίσημων φορέων, δεν πρόκειται να σταματήσει το φαινόμενο.

Τα παραδείγματα, πολλά και τα έχουμε αναλύσει εκτενώς.

α) Ο “γιατρός” χωρίς πτυχία Κων/νος Μουρούτης που από το 2005 έως σήμερα, δρα ανενόχλητος ως “Δρ”, περιδιαβαίνοντας όλη την Ελλάδα, διαδίδοντας αντιεμβολιαστική προπαγάνδα και σύμφωνα με μαρτυρίες, αποτρέποντας ασθενείς από συμβατικές θεραπείες με ολέθριες συνέπειες.

β) Ο “ακαδημαϊκός” – ραβδοσκόπος – μέντιουμ που κάνει “θεραπείες” μέσω τηλεφώνου και skype και δρα ανενόχλητος από το 2002, όταν απόκτησε “ενόραση” ξαφνικά μια ημέρα που ανέβαινε τον Όλυμπο.

γ) Η ογκολόγος που θεραπεύει το καρκίνο με χυμούς και αρθρογραφεί εναντίον των συμβατικών θεραπειών και είναι μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Λάρισας.

δ) Ο γιατρός – ομοιοπαθητικός που θεραπεύει το καρκίνο με διαλύματα νερού και ζάχαρης και είναι μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.

ε) Ο παιδίατρος – διδάκτωρ του Παν. Αθηνών, που “θεραπεύει” τους ασθενείς με βιοσυντονισμό και συνιστά αποφυγή χημειοθεραπειών.

Γιατί εμμένουμε στον τσαρλατανισμό 

Υπάρχουν πολλές επι μέρους μορφές κομπογιαννιτισμού. Μια κατηγορία ψευδοεπιστήμης αποτελεί η δογματική πίστη σε υπερφυσικές και μυστικιστικές καταστάσεις στις οποίες μπορούμε να συμπεριλάβουμε διάφορες συνωμοσίες, πχ για το “επικείμενο” τέλος του κόσμου. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι τις απορρίπτουν με συνοπτικές διαδικασίες, δεν είναι λίγοι αυτοί που όχι μόνο τις πιστεύουν, αλλά βασίζουν τον τρόπο ζωής τους πάνω σε αυτές. Σε ανάλογο μοτίβο κινούνται και τα ζώδια που είναι η μεγαλύτερη ήττα του ορθολογισμού στην κοινωνία μας. Ενώ τα έχει απορρίψει κατηγορηματικά η επιστήμη, συνεχίζουν να έχουν απήχηση στον κόσμο.

Πολύ πιο επικίνδυνες είναι οι θεωρίες συνωμοσίας που ενδύονται το μανδύα της σοβαροφάνειας (βλέπε “σύνδεση” εμβολίων – αυτισμού), που επίσης είναι αρκετά δημοφιλείς, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες. Μεγάλη ευθύνη εδώ, έχουν οι διάφοροι “γυρολόγοι” του διαδικτύου, είτε αυτοί είναι γιατροί χωρίς πτυχία, είτε αληθινοί γιατροί που καταπατούν συστηματικά τον Όρκο του Ιπποκράτη, για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς.

Εκτός από την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών, ο τσαρλατανισμός γνωρίζει μέρες δόξης βασιζόμενος στα αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης των ανθρώπων, τον φόβο ή την έλλειψη κατανόησης για το άγνωστο και στη ψευδαίσθηση της γνώσης που σύμφωνα με τον Στ. Χόκινγκ, είναι ακόμη πιο επικίνδυνη από την άγνοια.